About

Therèse Jobse (Middelburg – 1972)

Na het schrijven van een autobiografische roman, waarin ik de eerste twintig jaar van mijn leven beschrijf, voelde ik de behoefte aan vrijheid en ruimte om gestalte te geven over wie ik ben en wat ik doe. Het schilderen was als een zaadje dat moest ontkiemen. Een haast dwangmatige wens om grote doeken te schilderen. In mijn schilderijen vertaal ik mijn emoties en gedachten van het moment. Mijn doeken vertegenwoordigen een zoektocht naar mezelf, wie ben ik en hoe de wereld bij me binnenkomt. Als vrije energie die geen bedding vindt. Een kleurrijk bewegend tafereel van ronde vormen waarbinnen het element natuur de leidraad is. De natuur als absorberende mystiek. Een onuitputtelijke bron van vertrouwen en helend vermogen.

Langzaamaan ben ik meer verticaal gaan werken en voel hierbij dat het me meer aan de grond houdt. Letterlijk met beide benen op de grond staan, geworteld, geaard zijn.

In mijn serie DNA ga ik op zoek naar emoties en in hoeverre ze het karakter van de mens bepalen. De afstemming van kleur in combinatie met gelaagdheid weerspiegelen het emotionele karakter van momenten in mijn leven. Emoties kunnen seconden duren en zich manifesteren tot nachtmerries die me dagenlang achtervolgen. Het visueel transformeren van emoties naar verfstreken bevordert verwerking en acceptatie. In de vertaalslag van gevoel naar beeld probeer ik zo dicht mogelijk bij mijn eigen waarheid te blijven en de invloeden van buitenaf te negeren. Het overlijden van mijn beide ouders binnen acht maanden is zichtbaar aanwezig in mijn serie DNA. Hoe vertaal je de liefde voor je moeder, de bron waaruit je voortkwam? Hoe gaan emoties met je aan de haal als iedereen om je heen jouw verdriet invult? Wat als de dood niet zwaarmoedig is, maar een verlichtend gevoel geeft?